Mijn ruimteverhaal

Carlijn Tempelaars

Er zijn twee beelden die direct bij mij naar boven komen zodra ik denk aan ‘ruimte’. Het ene beeld is van een vogelkooi waarvan het deurtje open staat en de vogel in de kooi zit. Het andere beeld is van een vogelkooi waarvan het deurtje open staat en de vogel buiten de kooi zit. Beide beelden associeer ik met ruimte en verbeelden precies waar ik ook de spanning ervaar van ruimte. Ik zal het toelichten, aan de hand van twee situaties.

Spanning tussen ruimtes

Wanneer ik zeeën van tijd heb om een taak of opdracht uit te voeren kan ik met mijn ziel onder mijn arm lopen. De mogelijkheden en ook mijn aandacht zijn in principe onbeperkt of voelen tenminste onbegrensd. Zeker wanneer ik veel vrijheid krijg in een opdracht, er weinig druk op de opdracht zit en de kaders te vaag zijn, kan ik mezelf daarin verliezen. 

Wanneer mijn agenda wat krapper is gepland, maar wel realistisch, sta ik veel meer in mijn kracht. Ik word er creatiever van, neem wat sneller beslissingen zonder afbreuk te doen aan kwaliteit, en ben in staat om onderwerpen aan elkaar te verbinden. Ik zit dan in een goede flow, doe wat er van me wordt verwacht én net dat stapje extra. 

In de eerste situatie héb ik heel veel ruimte, maar voelt die ruimte voor mij erg beperkt door het gevoel van weinig begrenzing. In de tweede situatie ervaar ik optimale ruimte, ondanks (of juist dankzij) dat deze niet onbegrensd is. Nu zul je je misschien afvragen welk beeld met de vogelkooi nou bij welke situatie past. Dat laat ik even in het midden. Veel leuker om daar zelf over na te denken toch?

Overigens is er nog een derde situatie waarin ik een onrealistische agenda naleef, en te weinig ruimte heb om mijn werk kwalitatief goed uit te kunnen voeren. Dan voel ik me als een opgesloten vogel, even afgezien van wie de sleutel van de kooi in handen heeft.

Ruimte, tijd en kaders

Kortom het ervaren van ruimte ligt voor mij op een spanningsveld waarbij tijd en kaders medebepalend zijn voor die ervaring van ruimte. Het komt best nauw, maar zelf weet ik inmiddels feilloos wat voor mij belangrijk is. Dat heeft wel wat tijd gekost, om daar achter te komen. Ik gun iedereen dat inzicht, omdat het je werk een stuk leuker maakt. Wie wil er nou niet in een goede flow terecht komen? Alleen, maar juist ook met je team! Met Qidos ondersteun ik dan ook graag teams en organisaties in het ontdekken van die (gezamenlijke) ruimte, waarbij de start vaak bij jezelf ligt.

Ruimteverhalen Qidos

Ruimte is een woord dat ons binnen Qidos aan elkaar verbindt. En hoewel het woord voor iedereen een andere betekenis heeft, vinden we elkaar er binnen ons netwerk ook op. Het deed ons besluiten om van de zomer te reflecteren op wat ‘ruimte’ voor ieder van ons betekent, en om deze verhalen met elkaar te delen. Een deel van deze verhalen delen we ook online, zodat jij als lezer ook beter begrijpt wat ‘Qidos’ verstaat onder ruimte. Qidos op zichzelf is namelijk niets anders dan de optelsom van ons als individuen.

Carlijn trapt af met haar ruimteverhaal. Een Qidos-er die zijn of haar eigen verhaal kan associëren met Carlijn haar ruimteverhaal, zal vervolgens zijn of haar verhaal weer delen. En zo gaan we verder. Een ketting aan ruimteverhalen dus. Enfin, veel plezier met het ontdekken van onze persoonlijke ruimte.

Vorige     Volgende