Geïnspireerd door de verhalen van Carlijn en Edwin, borduur ik in deze blog verder op het thema ruimte. Carlijn sprak over een vogel en een kooi. Hier zie je dat de ruimte beperkt wordt. Edwin laat zien dat ruimte ook beperkt wordt door de eigen ‘mentale gevangenis’. Ik associeer verder en wil jullie graag meenemen in mijn danservaringen, waar in mijn beleving in de beperking van ruimte juist ook de meerwaarde kan zitten.

In de dans zie je een samenspel van 4 elementen: ruimte, tijd, kracht en lichaam. Deze elementen zijn altijd in een bepaalde verhouding tot elkaar en leiden tot beweging, tot dans. De zeggingskracht van een dans wordt in hoge bepaald hoe de ruimte wordt benut, op welk moment, met welke kracht en hoe het lichaam zich beweegt. Vaak in relatie tot een ander.
Een dans kan worden gemaakt op basis van afspraken en dan ligt alles vast, van minuut tot minuut, zelfs van seconde tot seconde. Een dans kan ook vrij zijn, met enkele basisafspraken. Er wordt dan geïmproviseerd. In alle gevallen is dans gebaseerd op de 4 elementen.

Voor mij is ruimte niet los te zien van deze elementen. Ruimte is niets zonder de relatie met tijd, kracht en lichaam. Hoe je ruimte optimaal kunt benutten, zit in mijn beleving in welke “afspraken er zijn”  met tijd, kracht en lichaam. De “beperking” die daarop volgt, is wat mij betreft waardevoller, dan de ruimte op zichzelf als alleenstaand fenomeen.

Tegenwoordig dans ik de Argentijnse Tango met mijn man. De tango wordt gedanst op basis van een reeks aan onderlinge afspraken, gecombineerd met een vrije interpretatie van die afspraken. Zo is er een volger en een leider, dans je uiteraard in de maat op de muziek, dans je in een bepaalde richting, geeft de leider alle passen aan en zijn de passen min of meer geïmproviseerd. Het gaat hier om een uitgekiend spel tussen 2 dansende lichamen, ruimte, tijd en kracht.

Sinds ik de Argentijnse Tango dans, is mijn perspectief op leidinggeven en samenwerken enorm veranderd. Ik heb mogen leren volgen, wachten op wat de leider doet en daarin mee bewegen. Ik heb geleerd te wachten op andermans initiatief en daarin ruimte te geven aan de ander. Ik heb geleerd dat samen dansen geven en nemen is. Ik ervaar dat je meer in een flow komt als je loslaat en meebeweegt. Ik heb geleerd beter te luisteren, zonder te praten, maar door het lichaam, de adem en de beweging van de ander aan te voelen. Ik heb ook geleerd hoe de dans kan mislukken, en hoe het samenspel dan wordt verstoord. Dat gebeurt als ik meer ruimte neem dan goed is, als ik op voorhand invul wat de ander gaat doen en als ik niet volledig afgestemd ben.

Voor mij zit de kracht van het inzicht en het leren in deze opgelegde begrenzing, in de afgebakende ruimte waarin je wordt uitgedaagd jezelf aan te passen, opnieuw uit te vinden en nieuwe kanten van jezelf leert ontdekken.